Fly4free.pl

Jestem sam, więc dostaje najmniejszego możliwego kraba - waży 800 gram i wygląda tak:



Jedzenie kraba to na prawdę trudna sprawa - mięso trzeba wydłubywać z różnych jego zakamarków, a przez to wszystko dookoła staje się brudne. Nie powiem, zabawa jest przy tym przednia ;-) A samo mięso pyszne - bardzo delikatne, sos lekko ostry ale bez przesady. Wspaniała kolacja. Z resztą to widać - tak było przed...



...a tak po...



Jedyne co nie było przednie to rachunek, bo cała kolacja z jednym napojem kosztowała 58 SGD, ale czasem można zaszaleć :-)

Najedzony ruszam obejrzeć Clarke Quay nocą - po drugiej stronie rzeki znajduje się charakterystyczny budynek z kolorowymi oknami - niegdyś uchodził za wieżowiec i był pierwszą siedzibą urzędu Singuapuru.



A samo nabrzeże rzeki zdecydowanie ożyło - ludzie są wszędzie. Jak na początku myślałem że Singapur jest nocą martwym i snobistycznym miastem ze względu na otoczenie Marina Bay, tak teraz zmieniam zdanie o 180 stopni - życie toczy się tu.





Dzień 14 - SIN-BKK Scoot

Kolejny dzień, kolejny lot, nowe lotnisko i nowa linia :-) Mało tego, linia z której usług chciałem skorzystać gdy tylko usłyszałem o jej powstaniu. Dlaczego? Bo to jedyna niskokosztowa linia na Świecie korzystająca z Boeingów 777. Nie będę więc siedział w hostelu, czas zakładać plecak i w drogę na lotnisko! Do Changi można dojechać zieloną linią metra - potrzebna jest jedna przesiadka do pociągu wahadłowego kursującego w ramach tej samej linii metra. Stacja metra obsługuje wszystkie trzy terminale pasażerskie.



Odprawa mojego lotu odbywa się w terminalu 1 w rzędzie stanowisk numer 10:



Jestem bardzo wcześnie, bo prawie 3 godziny przed odlotem, dlatego też nie ma tu praktycznie nikogo. Choć Scoot ma przydzielonych 8 stanowisk, na razie odprawa odbywa się tylko przez dwa. Co nie zmienia faktu, że i tak czekałem tylko 3 minuty na swoją kolej. Pani jeszcze bardzo mocno się upewniała, czy mam rezerwację na wylot z Tajlandii, ale w końcu mój plecak zniknął tam gdzie taśma się kończy ;-)



Z kartą pokładową w ręku idę zwiedzać terminal. Pora sprawdzić co takiego fajnego jest w słynnym Changi. Terminale są ułożone na planie litery U, gdzie każdy bok to osobny terminal, tak więc między dowolnymi dwoma samolotami można się poruszać nie wychodząc spod dachu. Tuż za kontrolą bezpieczeństwa czeka na pasażerów ogródek, niestety w tym momencie zamknięty:



Idę więc spacerkiem dalej mając nadzieję, że najnowszy terminal 3 okaże się fajniejszy. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic do T1, ale zdecydowanie wolę gdy lotnisko ma przestrzeń i sufity są wysokie. Im dalej w las tym lepiej - po drodze mijam social tree, czyli drzewo które umożliwia pozdrowić wszystkich znajomych na Facebooku lub Twitterze z lotniska Changi.



W końcu docieram do Terminalu 3, z którego odlatują najistotniejsze połączenia w siatce Singapore Airlines. I tu mi się zaczyna na prawdę podobać.



Za oknem nie ma małych samolotów ;-)



Terminale na lotnisku w Singapurze oferują pasażerom na prawdę wiele możliwości spędzania wolnego czasu - jest kino, basen, hotel, są porozstawiane leżaki do spania i fotele z masażem. Jest też... motylarnia. Na lotnisku! WOW!





Czasu coraz mniej, więc pora zacząć szukać naszych trzech siekierek. Na pewno stoją w tej okolicy... Gate F37.



Kontrola bezpieczeństwa odbywa się dopiero w tym momencie, a karty pokładowe skanowane są chwilę później. Później nie ma już odwrotu i trzeba siedzieć... Z mojego miejsca widać kawałek naszego żółto-białego dyliżansu... Podobno niektórzy nazywają to malowanie bananem ;-)



To 9V-OTD, samolot ma prawie 16 lat i na początku swojej kariery latał oczywiście w Singapore Airlines, co nie może dziwić biorąc pod uwagę, że Scoot jest niskokosztową odnogą tego przewoźnika. Wybierając przewoźnika na ten przelot od razu odrzuciłem AirAsia, bo latają w Bangkoku nie na główne lotnisko. Prawdę mówiąc Tiger Airways był nieco tańszy, ale wolałem dopłacić do Scoota, by przelecieć się 772. Tak, to chyba się zdarza tylko na forach lotniczych :-) OTD to Boeing 777-200ER, któremu ponoć zostały zmodyfikowane silniki, więc teraz jest operowany jako zwykła "dwusetka".

Rozpoczyna się boarding. Hmmm... dziwne uczucie, bo nikt nie pilnuje, nikt nie sprawdza nic. Boarding oznacza tylko tyle, że pasażerowie wchodzą przez korytarz do rękawa i idą sami do samolotu. Najpierw przechodzimy przez klasę ScootBiz, która niby jest klasą biznes, ale prawdę mówiąc widywałem już fajniejsze fotele w economy w różnych liniach. Układ foteli to 2-4-2.



Ja siedzę w zwykłym niebieskim fotelu w tylnej części kadłuba. Od żółtego różni się tylko miejscem na nogi - żółty daje go więcej ;-)



Ustawienie foteli to oczywiście 3-4-3. Ja jestem niski, więc niebieski fotel powinien być w sam raz. A fotel sam w sobie jest dość prosty:



I to, że jest prosty czuć od razu... jest też sztywny jak deska. Nie chciałbym lecieć w nim za daleko. Ale mimo to, że fotel niebieski miejsca mi wystarczy.



Załoga pokładowa to głównie panowie. Apropos pytania zadanego tu niedawno - jedna z dziewczyn z załogi nie była w stanie zamknąć schowków w 777 bez stawania na ramę fotela ;-) Więc wzrost nie jest chyba najistotniejszy.

W drogę! Na dole mijamy A380 AirFrance.



Leciało się całkiem miło, samolot był wypełniony w 60%, a środkowe miejsce zostało wolne. Zniżanie było całkiem szybkie, a widoki za oknem w okolicach Bangkoku bardzo przyjemne:



iiii... przyziemienie :-)



Od razu widać czyje to terytorium - prawie same Thai'e.



Kontrola paszportowa szła ślamazarnie. Na dodatek kobieta w check-inie w Singapurze mnie błędnie poinformowała, że będę musiał kupić na miejscu wizę wjazdową do Tajlandii, co oczywiście okazało się nieprawdą. Nie mniej jednak musiałem się upewnić i przez to mój bagaż był ostatni do odbioru na taśmie.

Do hotelu jadę teoretycznie ekspresowym pociągiem AirportLink. Fakt, jedzie bezpośrednio do stacji w centrum miasta, jednak trzeba było na niego czekać pół godziny.



Następnie przesiadka do BTS, czyli tutejszej kolejki jeżdżącej po estakadzie nad ulicami miasta. Cel - Nana, gdzie mam hotel ;-)

Dzień 15 - Bangkok

To dzień którego nie powinno być. Niestety ze względu na różne sprawy osobiste i służbowe spędziłem go za komputerem w pokoju hotelowym. Jedyne co mi się udało zrobić to wyjść na kolację - chciałem zjeść ją w jednej z licznych okolicznych knajpek, jednak i ten pomysł spalił na panewce. Na zewnątrz lało jak z cebra - niestety pakując się w te rejony Świata w lipcu trzeba brać pod uwagę, że to pora deszczowa... i tak mnie całkiem oszczędziła na tym wyjeździe, to niech teraz sobie pada. A kolację zjem w restauracji hotelowej.

Pomysł na restaurację jest całkiem ciekawy - zamawia się poszczególne "smaki", czyli małe potrawy z menu i płaci się za każdy talerzyk jaki ląduje na stole. Ja z ciekawości zamówiłem 5 dań. Jak tylko się pojawiły na stole moi sąsiedzi stwierdzili, że chyba muszę być głodny... w sumie... mieli rację ;-)



Dania po kolei od lewej do prawej to:
1. Mini-sajgonki z surówką i sosem słodko-kwaśnym.
2. Sałatka z bambusem i wieprzowiną.
3. Kurczak w ostrym sosie orzechowym - pycha!
4. Krewetki w sałatce z papryk
5. Kurczak w sosie kokosowym.

Ogólnie nieźle, ale bez rewelacji. Na koniec dnia mocne postanowienie - jutro nie odpuszczę Bangkokowi ;-) Zwiedzę ile się da.

Dzień 16 - Bangkok

I jak powiedziałem tak też zrobiłem. Krótki spacerek, podróż BTS-em i dalej spacerek według mapy... ale chyba się przeliczyłem. Skala mapy nie jest porównywalna do żadnej z tych pokazujących miasta w których byłem na tym wyjeździe - odległości są dużo większe niż mogło by się wydawać. W końcu łapię tuktuka i jadę pod Pałac Królewski.

Wstęp do pałacu to 500 Bahtów, kolejne 200 idzie na kaucję za pożyczone spodnie, gdyż okazało się że moje są za krótkie. Wchodząc do pałacu ochroniarze bardzo szczegółowo sprawdzają "poprawność" stroju wchodzących - cokolwiek się nie zgadza (obowiązują długie spodnie, koszule z długimi rękawami, u Pań albo długie spodnie albo długie spódnice, żadnych prześwitów).



Tajowie wchodzą za darmo - przypominają mi się Indie.



Kompleks pałacowy rozpoczęto budować w 1782 roku, składa się nie tylko z pałacu lecz także z wielu bogato zdobionych świątyń. Powiem szczerze, że nie ogarniam do końca co jest tak na prawdę czym, więc pozostawię Was z mini galerią zdjęć.







Ktoś tu lubi złoto... dużo złota...









On też ma złoto przed oczami...



I na sam koniec zwiedzania terenów pałacowych gwóźdź programu, czyli sam pałac:



Pałac zwiedzony, idziemy dalej. Ja tutaj spaceruję, a inni wybrali inne środki lokomocji - w końcu jak zwiedzać Tajlandię to ze stylem ;-) tajskim stylem:



Dosłownie za rogiem znajduje się kolejna bardzo ważna atrakcja Bangkoku - świątynia Wat Phra, skrywająca wewnątrz ogromny posąg leżącego Buddy. I na prawdę - jest wielki.



Zwyczajem jest złożenie ofiary do każdego z kilkudziesięciu garnuszków powieszonych wzdłuż długiej ściany świątyni. Na szczęście nie jest problemem rozmienienie tu pieniędzy - obsługa świątyni czuwa.



W końcu przebiło się trochę Słońca przez świeżo powstałe dziury w chmurach, więc nie mogłem się powstrzymać, by nie zrobić jeszcze kilku zdjęć tych charakterystycznie zdobionych dachów.





Plan miasta pokazuje, że po drugiej stronie rzeki znajduje się kolejny punkt obowiązkowy spaceru po starej części Bangkoku - Świątynia Wat Arun.



Oczywiście plan się nie mylił, tylko jak tam się najlepiej dostać? Most jest daleko, ale gdzie popyt jest też i podaż - między dwoma brzegami kursuje prom. Cena za przeprawę to jedynie 3 Bahty (około 30 groszy).



Wat Arun oznacza Świątynię Wschodu Słońca i ma zdecydowanie inny styl niż te poznane w okolicach Pałacu Królewskiego.





Jeśli ktoś jest chętny, można wejść po schodach na górny taras Świątyni. Jednak schody są bardzo strome - tak na prawdę nie widziałem nigdy nigdzie bardziej stromych schodów. O ile wejście na górę nie nastręcza większych problemów, to mina osób szykujących się do zejścia jest bezcenna.



I jeszcze widok z góry...



Pora zmienić okolice. Jeśli cel podróży znajduje się nad rzeką lub kanałem, warto rozważyć skorzystanie z tramwaju wodnego. Jest tu kilka linii oznaczonych różnymi kolorami. Flagi na przystani oznaczają linie, które się na nim zatrzymują - w tym przypadku są to linie niebieska i pomarańczowa.